Aan het einde van een lange werkdag plof ik thuis op de bank. Eten moet nog gemaakt worden. Shit, ik heb alleen nog maar restjes. Boodschappen doen… nee, daar heb ik echt geen zin meer in. Ik moet ook nog mijn ontbijt voor morgen klaarmaken, kleren klaarleggen, tas inpakken, make-up eraf halen, douchen, mijn ‘before bed-thee’ drinken. Niet te veel, want dan moet ik vannacht weer 10x plassen. En oh ja, ik wil nog even rustig worden, zodat ik hopelijk een keer goed slaap. En niet telkens om 2, 3 én 4 uur wakker schrik omdat mijn hoofd nog maalt over vandaag, gisteren en eergisteren — en mij tegelijk al zorgen maakt over morgen, overmorgen en alle dagen daarna.
Tja… zoveel op mijn to-do lijstje dat ik zogenaamd ‘vrijwillig’ wil doen — want niets moet, alles mag. Dat heb ik geleerd. Volgens mij uit weer zo'n zelfhulpboek dat ik halverwege ben vergeten af te maken. Ja, druk, druk, druk. En dan hebben ze het ook nog over zelfliefde. Waarbij men zegt:
“Stel jezelf regelmatig de vraag: Wat kan ik doen om mezelf hierbij te ondersteunen? Geef je jezelf echt wat je nodig hebt? Kom je de afspraken na die je met jezelf hebt gemaakt?”
Ja, ja… ik probeer het toch, denk ik dan. Ik heb een hele lijst met dingen die ik kan doen om lief voor mezelf te zijn. Maar waar haal ik die tijd vandaan?
“Kom je de afspraken na die je met jezelf hebt gemaakt?”
Eerlijk? Niet altijd. En dan baal ik. Dan word ik weer boos op mezelf. Maar dat mag dan weer niet, hè. Want dan verlies ik weer de liefde voor mezelf.
“Hoe komt het dat het je niet lukt, en wat is nu wél haalbaar?”
Ja, dat is een goede vraag.
Ik ben gewoon moe.
De hele dag draait mijn hoofd overuren. Als ik op zondag iets heb gepland en het is pas maandag—de week is nét begonnen—dan zit ik al in mijn hoofd elke minuut door te nemen. Wat ik moet doen, wat ik mee moet nemen, wat ik aan moet, wat ik moet zeggen...
En tóch: blijf vooral jezelf. Met liefde.
Wees bewust van deze dingen.
Bewust zijn – check.
Mijn vader zei laatst tegen me: “Je bent echt een navelstaarder.”
En eerlijk? Ik vond dat eigenlijk wel een goeie uitdrukking.
Ik zag het meteen voor me (want ik ben visueel ingesteld): mijn nek omlaag, starend naar mijn uitpuilende navel, die op mijn – nog best platte – buik (zelfliefde: check!) voor een dertiger (oh, dat klinkt weer neerbuigend) de aandacht trekt. Ja… neerbuigend doe ik. Neerbuigen naar mezelf.
Maar ik wil buigen.
Buigen voor mezelf.
Buigen omdat ik dingen hartstikke goed doe.
Dingen waar ik trots op kan zijn.
Mag zijn.
Wil zijn.
Zelfliefde… wat heb je ervoor nodig?
Heel veel liefde.
Gewoon.
Geven.
Aan jezelf.
Easy toch?
